Jaja lieve Atlasser, jij denkt op dit moment vast dat dit blog over kerst tijdens Corona óf Corona tijdens kerst (er is een distinctie) moet gaan. Ik kan je nu al eerlijk zeggen dat ik dat lekker niet ga doen. Niet omdat het geen goed of achtbaar onderwerp is, maar puur door het feit dat ik geen idee heb wat ik er nog over moet schrijven wat al niet geschreven is. Daarnaast zit ik tijdens kerstvakanties toch meestal de hele tijd op de bank onder een deken bedwelmd door hopeloos romantische films als Pride and Prejudice en Love actually, corona of geen corona. 

Waar ik het dit blog over ga hebben is iets compleet anders. Ik las gisteren een artikel van Keshia Hederman in de Groene Amsterdammer over het effect van de Brexit op Ierland en Noord-Ierland. Dit is een artikel uit 2019 dus na recente ontwikkelingen niet helemaal meer up-to-date maar wel weer relevant aangezien nu ook de Schotten nadenken over hun relatie met Engeland. Het effect van de Brexit op de rest van Groot Britanië maar ook de gevolgen van de gespeculeerde onafhankelijk van Schotland en Noord-Ierland zitten complex in elkaar. Ik verwijs je graag door naar deze site als je er wat meer over wilt weten. 

Tijdens het lezen van het artikel van Keshia Hederman moest ik denken aan een gesprek dat ik een paar jaar geleden had met een groep Schotse mannen in een pub in Galway. Ik neem jullie mee naar het jaar 2018. In dat jaar maakte ik een reis door de Republiek Ierland. Tijdens deze reis deed ik onderzoek naar de Ierse nationaliteit en de Ierse Keltische erfenis o.a. door interviews. Zie hieronder een verkort aftreksel van desbetreffend interview: 

 

Mijn allereerste poging tot een interview verliep meteen anders dan ik voor ogen had. Het bleken namelijk geen Ieren, maar een groep Schotten te zijn. Na enige verbazing van hun kant, omdat er opeens een wildvreemd persoon voor hun neus stond, en verbazing van mijn kant, omdat ik net op een groep wildvreemde, aangeschoten mannen in een pub was afgestapt en hen vroeg of ik hun iets mocht vragen, kwam het antwoord: 

Sure you can, but I might not know the answer”, zei de man die het meest links in de groep stond met een geweldig Schots accent. 

Ik vertelde hen over mijn project en vroeg hen of zij zichzelf Keltisch voelden. 

De linker man antwoordde dat hij zichzelf best wel Keltisch voelde, maar dat de Keltische cultuur tegenwoordig meer een instelling op het leven was dan een materiële cultuur.

De andere mannen knikten instemmend. 

Een andere man uit het groepje vertelde dat ze als groep al vijftien jaar lang naar Ierland kwamen; gelijkgestemden noemde hij de Ieren. “We klikken gewoon meteen.” 

“Ik denk dat dat is wat ons samen Keltisch maakt”, zei een ander, “Scotland, Ireland -and Wales also-, are friendly and cheerful people, I suppose that’s what you call Celtic nowadays.” 

De linker man voegde toe: “Kijk Engelsen zijn ook aardige mensen; negen van de tien keer kan ik het heel goed met ze vinden, maar het is toch anders.” “You don’t have that instant click, you know.” 

Ik vroeg waar uit Schotland ze precies vandaan kwamen. 

Edinburgh!”, kreeg ik als gezamenlijk, bijna gezongen antwoord te horen. “The best castle in the worrrrld!” 

Have you ever been to Edinburgh?” 

Ik antwoordde van niet, wat zich uitte in een groot protest van verontwaardiging. Ik vertelde dat dit ook mijn eerste dag in Ierland was. 

“So sorry you met us then” 

“You’re lookin’ remarkably sober!” zegt een ander. 

Nadat ik had beloofd dat ik zo snel mogelijk naar Edinburgh zou komen, vroeg ik hen om de identiteit van de Keltische landen in één woord te omschrijven. 

Alcohol” grapte er een, een ander zei “cheers” en als laatste voegt een eraan toe: “friendliness”. 

Daarna beloofden ze om binnenkort allemaal naar Nederland te komen om me te helpen met mijn onderzoek, maar rekening houdende met het percentage alcohol dat zich op dat moment in hun bloed bevond, leek het me toch niet zo eerlijk van mezelf om ze aan die belofte te houden.

 

Ik vraag me af in hoeverre een hele bevolkingsgroep zo significant kan verschillen van de ander. Wanneer is een persoonlijkheidstrek landseigen en wanneer een overhaaste generalisatie?  En wat gebeurt er in een land als er zo veel verdeeldheid van mening ontstaat. Bijna de helft van de Engelsen stemden immers gewoon tegen de Brexit. Ook bij Ierland brengt dit stof tot nadenken. De grens tussen Noord-Ierland en de Republiek zal zo veel harder worden als de Brexit doorgaat én Noord-Ierland bij Engeland blijf horen. Waar in het verleden zo veel is geprobeerd (door de hele EU) om de wonden van het Ierse eiland te helen, zullen de hechtingen met één ruk weer loskomen. 

Laat ik dit blog met een positieve noot afsluiten. Ik heb op mijn reis gemerkt dat de wortels van ‘shared heritage’ diep liggen en de Britse Eilanden laten door de geschiedenis heen zien dat in tijden van nood vaak wordt teruggegrepen naar die gedeelde (Keltische) erfenis. Laten we hopen dat juist die verbondenheid gaat zorgen voor het behoud van broederschap en dat ‘Galway Girl’ ook door de Britten met volle mond gezongen kan blijven worden. 

Nou wat een mierzoete kerstgedachte dit! Misschien dat Netflix binnenkort me contacteert of ik in een nieuwe Stubborn journalist investigating Brexit goes undercover in royal palace and falls madly in love with the crown prince ánd saves England kerstfilm de hoofdrol wil spelen. Stop nooit met dromen zeggen we dan maar. 

Ik wens jullie een heeeele fijne kerst toe en al het beste voor het komende jaar! May all your wishes come true

0