22 oktober 2011, kwart voor twaalf. Al enkele weken geleden werd ik door Renée geronseld voor de liftwedstrijd van ATLAS. Met een stuk karton op mijn schoot en een watervaste stift in de hand probeer ik nu op mijn allermooist
‘HAMBURG’, de eindbestemming, neer te kalken. Toch wel enigszins zenuwachtig nemen we de bus naar de Uithof om daar met onze mooiste glimlach klaar te staan om opgepikt te worden. Een beetje huiverig wachten we daar dan met ons kartonnen bord en onze duim omhoog.
Onze redding kwam snel: al binnen tien minuten worden we opgepikt door een ietwat zweverig stel dat op weg is naar het tuincentrum. Hartstikke aardige mensen, waar we gelijk een paar punten van het meegeleverde opdrachtenlijstje mee kunnen afstrepen (tank voor de bestuurder, knuffel de bestuurder enzovoort). Helaas voor ons gaan mensen in Nederland over het algemeen niet in Duitsland naar het tuincentrum, dus slechts 20 kilometer verder worden we afgezet in Leusden. Mocht deze naam je niks zeggen: hier wil je niet afgezet worden als je aan het liften bent.
Uiteindelijk heeft het anderhalf uur geduurd voordat we een lift kregen naar Harderwijk, wederom nog geen 30 kilometer verderop. Inmiddels is het tegen drieën en begint de moed ons behoorlijk in de schoenen te zakken, want we zijn in drie uur nog geen 50 kilometer opgeschoten. De opdrachten laten we nu maar volledig achterwege, het belangrijkst wordt om Hamburg überhaupt te halen.
Na een gouden doch enigszins illegale tip van de zakenman uit Harderwijk worden we aan de oprit van de snelweg naar Zwolle al gauw opgepikt door een stelletje dat naar Duitsland gaat.
Dit is het punt waarop we weer hoop krijgen Hamburg te halen, totdat je vervolgens op een volledig verlaten kruispunt wordt afgezet. Hier hebben we het geluk toch al snel opgepikt te worden door een Duitser die direct begint over het Nederlandse wietbeleid, altijd een hot topic als je met buitenlanders over Nederland praat. Deze zet ons wederom 20 kilometer verder alweer af, maar wel op een gunstiger kruispunt.
Hier krijgen we een lift van een vrachtwagenchauffeur die klaar is met zijn werk en op mysterieuze doch voor ons aangename wijze met zijn chauffeurswerk een dikke BMW bij elkaar heeft weten te zwoegen. Het bezitten van een BMW hoeft echter niet te duiden op hoogstaande sociale vaardigheden, want het grootste gedeelte van de reis hangt de stilte als smog in de lucht. Inmiddels begon het te schemeren, en toen we eenmaal bij het tankstation op zo’n 150 kilometer van Hamburg afgezet worden is het koud en donker. Gelukkig krijgen we al snel de laatste lift in een tropisch verhit busje naar Hamburg Altona, twintig minuten lopen van het hostel. Om half tien, 9,5 uur na vertrek, komen we een deel van de reeds aangekomen LASsers tegen en kunnen we onszelf op onze borst kloppen: we hebben het gehaald!
Marius van der Knaap
Geplaatst door
