Van ziekenhuis tot salsa dansen

Afgelopen zomer ben ik voor het eerst alleen op pad geweest. Mijn bestemming was Peru en mijn hoofddoel was om mijn Spaans naar een hoger niveau te tillen. Dit wilde ik bereiken door op een school voor arme kinderen te gaan werken, als vrijwilliger. Helaas, maar ook gelukkig, heeft dit Peru-avontuur zich heel anders ingevuld… 

Na een moeilijk afscheid op Schiphol ben ik het vliegtuig ingestapt. Eenmaal door de douane heen viel alle spanning van me af en wist ik dat het avontuur nu echt was begonnen! Mijn reis zou welgeteld twee overstappen hebben in Frankfurt en Bogota en 22 uur duren, met als eindbestemming de bigcity in Peru: Lima.

Lima

In Lima had ik niet veel te zoeken omdat ik daar maar twee nachtjes zou verblijven. Toch vond ik het de moeite waard om niet gelijk door te reizen naar Cuzco, waar ik vrijwilligerswerk zou gaan doen. Mijn eerste dag in Lima heeft me gelijk wakker geschud van veel droombeelden, vooroordelen en andere fantasieën. Ook mijn kriebels om verder te reizen en alles van de wereld te zien, werden van 0 naar 1000 gebracht. Arme kinderen op straat, typische kraampjes die ik daarvoor alleen maar op foto’s had gezien, huizen waar wij nog niet eens ons afval in willen zetten en enorm veel verkeer met uitlaatgassen waar wij in Nederland van zouden stikken. Alles wilde ik op de foto zetten, maar indrukken zijn niet op gevoelige plaat vast te leggen, die moet je meemaken. Toch kende ook Lima haar schoonheden. Oude gebouwen met bouwstijlen die zijn beïnvloed door allemaal verschillende Europeaanse volkeren, mooie parkjes en de zee. Hier ben ik achter gekomen nadat ik een lekkere toeristische bustour had gemaakt. Tsja, je moet iets als je maar een dagje de tijd hebt..

Cuzco

Genoeg over Lima, want daar gaat het hele verhaal helemaal niet over. Ik merk nu al weer dat ik alles wil vertellen wat ik heb gezien, gehoord, geproefd en heb meegemaakt. Maar de veel spannendere dingen moeten nog komen..

Eenmaal in Cuzco aangekomen was ik heel Lima namelijk alweer vergeten. Wat is dat een saaie en lelijke stad. Cuzco daarentegen was prachtig; veel meer kleuren, andere huizen en de zon! Die scheen in Lima niet omdat er zoveel smog was. Omdat Cuzco op 3400 meter hoogte ligt moest ik de eerste dagen aan de hoogte wennen en veel cocathee drinken. Dit is de typische thee waar je cocaïnebladeren instopt. Of het helpt is nog steeds de vraag. En dat het nou lekker is kun je ook weer niet zeggen. In ieder geval had ik al wel de eerste dagen heel veel gezien en veel mensen leren kennen, ik begon me al thuis te voelen. Ook mijn Spaans werd aardig op de proef gesteld, maar dat ging me gelukkig goed af.

Ziekenhuis

Nu kan ik alles van dag tot dag vertellen maar dat is misschien net iets te veel, aangezien ik er zes weken heb doorgebracht. Mijn avontuur kreeg een totaal andere wending toen ik, na tien dagen in Peru te zijn geweest, ziek werd en in het ziekenhuis belandde. De salmonella en andere soortgenoten hadden me te pakken gekregen. Eten en drinken mocht er niet meer in en mijn gewicht werd met de dag minder. Het ziekenhuis is misschien wel mijn grootste ervaring geweest. Ik had er namelijk nog nooit in mijn hele leven in gelegen. De eerste uren kon ik alleen maar huilen en wilde ik niks liever dan naar huis. Maar gelukkig was het ziekenhuis heel goed; schone naalden, Engelse sprekende dokters en een laptop en plasmatv tot mijn beschikking. Het bleek een ziekenhuis te zijn dat speciaal voor reizigers was; alleen maar salmonella en parasietenpatiëntjes! Na 35 uur aan een infuus te hebben gelegen, wat vooral ’s nachts enorm pijn deed, te hebben geskyped met webcam zonder microfoon, mocht ik eindelijk gaan. Het viel eigenlijk best wel mee en ik was tenslotte beter. Althans dat dacht ik. De eerste vijf dagen moest ik nog aan de antibiotica en de eerste drie at ik alleen maar gekookte rijst, gekookte aardappelen, gekookte kip en wit brood. Nu was ik weliswaar beter, maar ik werd alsnog ziek van het eten, in figuurlijke zin. Ik was blij toen ik eindelijk weer wat pasta naar binnen mocht werken.

En verder…
Gelukkig heb ik de strijd met de salmonella en zijn vrienden gewonnen en kon mijn avontuur weer gewoon verder gaan. Totdat ik op het volgende probleem stuitte: ik had al één week van mijn vrijwilligerswerk gemist door mijn ziekenhuisbezoek. De tweede week bleek de school maar drie dagen les te hebben omdat op de donderdag de nationale onafhankelijkheidsdag werd gevierd. En, het mooiste komt nog, de mensen daar vertelden me even dat de school daarna twee weken dicht was, omdat de kinderen een soort van meivakantie hadden. Dat was mijn vrijwilligerswerk.. In eerste instantie was ik boos van binnen, maar diep van binnen voelde ik me vrijgelaten en gelukkig; ik kon nu doen en laten wat ik wilde! En dat heb ik gedaan.

Cultureel erfgoed

De weken die daarop volgden heb ik geen enkele dag stilgezeten en heb ik de mooiste plekjes van Peru mogen bewonderen. Elk weekend stond er een ander tripje op de planning; Arequipa, Pisco, Lake Titikaka en omgeving Cuzco. Alle ruïnes van de Inca’s heb ik bezocht, ja ook (natuurlijk) de Macchu Pichu. Jammer genoeg heb ik die op het einde bezocht, nadat ik alle oude Inca-overblijfselen al had gezien. Hierdoor was dit wereldwonder mooi maar niet zo indrukwekkend meer. Maar goed, hij staat op mijn lijstje! Sowieso ben ik me wel heel erg gaan interesseren voor de Inca’s. Deze bevolking was naar mijn idee heel puur. Ze hielden van de natuur alsof het een God was. En daarnaast waren het mensen met een enorm ontwikkelde intelligentie.

Goede keuze

Alles wat ik mee heb mogen maken in Peru is geweldig geweest. En eigenlijk meer dan dat, maar het juiste woord heb ik er nog niet voor gevonden. De natuur is prachtig, adembenemend en kun je uren bewonderen zonder je te vervelen. De mensen zijn puur, enorm behulpzaam en mooi. Niet alleen mooi qua uiterlijk, maar ook omdat je ziet dat deze mensen dingen meemaken, wat ze nog mooier maakt. Het is zonde als mensen niet op pad gaan; het ontwikkelt je persoonlijkheid enorm, wat ons als mensen nog mooier maakt. Dat ik geen vrijwilligerswerk heb kunnen doen vind ik achteraf helemaal niet erg. Ik hou van kinderen en ik wil graag helpen, maar liever in Nederland. Een land als Peru is daar veels te mooi voor, daar kun je niet op één plek blijven zitten.

Dit avontuur kende veel tegenslagen maar die ben ik allang weer vergeten. Elk moment heb ik genoten en geleerd, en dat is uiteindelijkhet belangrijkste! Op naar de volgende reis (waarschijnlijk weer in Zuid-Amerika 🙂

0