Afgelopen woensdag was de langverwachte moment daar: de Wissel AV. De speeches waren voorbereid, de stropdassen lagen net op tijd in de brievenbus en onze buikjes waren gevuld met een handje patat en een slokje cola. Met goede moed stapten wij op onze stalen rossen richting het Academiegebouw waar familie, vrienden en huisgenoten ons al stonden op te wachten. We namen plaats en de vergadering begon. De eerste, serieuze (en belangrijke) onderwerpen waren wellicht wat zware kost, maar tegen het einde van de avond wisten de prachtige speeches fijne herinneringen naar boven te halen en wisselden lachsalvo’s zich af met tranen.
In de dagen na de Wissel vroegen veel mensen hoe ‘t nou voelde om ein de lijk officieel bestuur te zijn. Ik moest eerlijk bekennen dat ik dat eigenlijk niet wist: blij, druk, dankbaar, overweldigd – een soort leipe emotie-cocktail, met een klein scheutje liefdesverdriet als finishing touch. Want tja, twee weken geleden ging mijn relatie uit en dat is best wel.. kut!
Dit alles resulteert erin dat ik elke emotie nogal sterk ervaar, wat eigenlijk ook wel iets heel erg moois heeft. De Wissel AV was onvergetelijk, ik heb met een brede glimlach op mijn gezicht door Utrecht gelopen tijdens de Pride en heb een goed potje zitten janken op Nick Cave z’n muziek. Ik ben mijn traanbuisjes alvast aan het aanvullen voor aankomende zondag, want dan mag ik deze legende live op het podium van Best Kept Secret zien.
Met dit mooie vooruitzicht sluit ik mijn eerste blog af. Ik heb onwijs veel zin in alle bijzondere, leuke en grappige dingen die ik met jullie zal beleven het komende jaar.
Dan rest mij alleen nog maar de belangrijke vraag: vanavond biertje op de borrel?
Mart
