Daar loop je dan, op donderdagavond even na twaalven, met een paar te hoge hakken aan die tussen de spleten van de straattegels blijven steken. Je bent op weg met een paar vrienden naar een gezellige kroeg. Zodra de eerste lichten in de verte opdoemen bekruipt je het nare gevoel; weer al die mensen, en dan? Net doen alsof ze niet bestaan en heel hard langs ze heen lopen? Omdraaien en naar huis gaan? Nee, dat wordt niks. Dan moet je er maar met volle moed binnen stappen. Je loopt rustig door en laat niks merken aan de anderen, maar diep van binnen gaat je hart tekeer. Je gaat de kroeg binnen en daar heb je het al; die ene verre kennis komt je begroeten. Ongemakkelijk sta je elkaar aan te kijken, tot het moment dat hij je toch maar een knuffel komt geven. Het gesprek duurt een paar minuten en opgelucht haal je adem als jullie beiden verder lopen. Dat was stressmomentje nummer één. Als je verder loopt kom je een goede vriendin tegen en daar zijn de drie kussen al. Naast haar staat haar vriend, hij buigt zich voorover en geeft je een kus. Eentje maar, terwijl jij er drie verwacht. Dus daar hang je dan, met getuite lippen zweef je nog ergens rond zijn kin, terwijl hij je vreemd aankijkt. En daar sta je dan, met een rood aangelopen hoofd, hoe kon jij dat nou weten? Je vriendin gaf er drie, dus dan zou het logisch moeten zijn dat hij dat ook deed. Maar hij gaf er maar één! Waarom in godsnaam geeft hij er maar één? Drie is een logisch aantal, maar bij één kus mis je er toch heel wat?
Wat moet je überhaupt doen als je iemand begroet? Een hand, een knuffel, één kus of juist drie? Of misschien toch maar twee kussen. Wekelijks, misschien zelfs wel dagelijks worden mensen geconfronteerd met dit ongemakkelijke moment. Hoe kun je nou precies weten wanneer je wat moet doen? Want de begroetingstradities verschillen tussen werelddelen, tussen landen en zelfs binnen een land. Een hand geven is een bekende vorm van groeten. Als je iemand begroet geef je elkaar een hand, maar in China behoor je daarbij ook een kleine buiging te maken. In Nederland daarentegen schud je elkaar kort de hand, vergezeld door een klein knikje van het hoofd.
Een kus is ook een bekende vorm van begroeten. De kussen tussen twee mensen moeten oppervlakkig zijn. De kussen moeten kort zijn en bij het kussen mogen de wangen slechts licht beroerd worden. Er is overigens maar een fractie van een seconde tijdsverschil tussen een oppervlakkige en een intiemere kus. Tijdens het kussen mogen de handen de armen en de schouders worden aangeraakt, maar je mag niet tegen de ander aan staan. Je buigt je dus naar voren om het lichaam van de ander niet te raken. Daarnaast is een enkele kus op de wang intiemer dan twee of drie kussen. In veel zuidelijkere landen is een begroeting met twee kussen normaal, drie of meer is zeer ongebruikelijk. Het maakt niet uit om welk geslacht het gaat, een begroeting met twee kussen op de wang is een teken van verwelkoming en vriendelijkheid. In Engeland en Ierland is één kus gebruikelijk. In het Engels kent men de term ‘social kissing’ voor onze ‘gezelschapskus’ bij begroeting, afscheid, felicitatie etc. In Duitsland kust men ook maar één keer; ook al geeft men elkaar vaker een hand. In Finland wordt er vrijwel nooit gekust als begroeting en in de Verenigde Staten kent men de term ‘social kissing’ eigenlijk niet. De ‘hug’, waarbij men de ander licht tegen zich aandrukt is daar zeer gangbaar.
Het begroetingsritueel verschilt dus per land, maar om eerlijk te zijn denk ik dat het ook afhankelijk is van de persoon. Want de een begroet nou eenmaal anders dan de ander. Ook al bestaan er overal ter wereld verschillende begroetingsrituelen, er is niemand die het precies zeker weet, het blijft toch altijd een gok. Maar goed, wie zegt dat dat verkeerd is, als je er maar om kan lachen toch?
