De telefoon ging over. Één keer.. twee keer.. drie keer.. en dan hoorde ik iemand aan de andere kant van de lijn. Een slaperige ‘hallo’, een enthousiaste ‘HEY MART’ of een twijfelachtige pauze van een seconde of twee voordat vragend de begroeting werd uitgesproken (het is oké, ik ben ook slecht in contacten opslaan!).
Het was een feestje om jullie mooie stemmen aan de andere kant van de lijn te horen. De dag ervoor hadden we met een hoop geploeter, gesteun en gekreun dé dreamteams van Atlas samengesteld en toen mochten we jullie op zondagochtend het goede nieuws brengen. Ik kijk enorm uit naar een nieuw commissiejaar vol met leuke vriendschappen, toffe activiteiten en mooie herinneringen.
Laatst luisterde ik een podcast met Ap Dijksterhuis, hoogleraar in de psychologie, die in gesprek ging over hoe een grote hoeveelheid nieuwe prikkels de tijd langer kunnen laten lijken duren. Een week in Delhi (India) voelt dan ook als een maand, stelt hij.
Ik kan me wel vinden in die gedachte. Ookal studeren wij, in vergelijking met Delhi, in een klein, schattig stadje- in Utrecht zijn ook genoeg prikkels te vinden. We zijn pas een kleine twee maanden bezig met ons collegejaar, maar het voelt alsof we al een jaar onderweg zijn. Ik bedoel; introkamp – hoe lang lijkt dat wel niet geleden?
Ik vind het geen straf, die volle weken met allerlei nieuwe ervaringen. Deze week voer ik bijvoorbeeld voor het eerst in mijn leven door Utrechtse wateren tijdens de activiteit van LASagna. Het voelde een beetje als de Fata Morgana in de Efteling, maar in plaats van dat we langs ‘Oosterse’ taferelen voeren legden we ons bootje aan bij andere sprookjesachtige wezens: de LASsers die rondom vuurkorven stonden te kletsen, spelletjes aan het spelen waren, glühwein dronken en pompoentaart aten. Het was een magische avond.
De ochtend erna zat ik in de bus richting Eindhoven, waar ik later die dag mijn lieve oma en opa opzocht. De vrouw naast mij kneep haar neus dicht. Ik was even vergeten dat ik de hele avond naast de vuurkorf had gestaan en daarom nu een uur in de wind stonk naar rook. Achja, volgens Ap Dijksterhuis heb ik met mijn extra stank prikkels eeeeigenlijk gewoon haar leven verlengt. Ze mag me dankbaar zijn.
