Nu het introkamp en de kick-off week voorbij zijn lig ik content, maar ook zeker vermoeid op mijn bruine bank naar buiten te kijken. Ik zit wat dingetjes te regelen op mijn laptop, ben mijn koffie naast me vergeten en reflecteer op de afgelopen paar weken. De zomervakantie eindigde en daar was ik heel blij mee. Niet omdat ik niet enorm van vakantie houd, maar omdat ik het heel fijn vindt om na een lange tijd lieve mensen te hebben gemist ze ook weer om me heen te hebben. Ik heb enorm genoten van het introkamp en de kick-off week, van alle lieve mensen die ik van Atlas ken en alle lieve mensen die ik ga leren kennen.
Ik ben deze zomer in Ierland geweest om mijn familie te bezoeken en dacht veel na over wat het betekent om je thuis te voelen. In het kleine pittoreske dorpje in het zuidwesten van Ierland waar ik al mijn hele leven elke zomer kom voel ik me thuis. Het geeft me zoveel rust om daar te zijn, dwingt me even in de natuur (en pubs) te zijn en tot mezelf te komen. Ik vraag me af of het gevoel van thuis zijn daar komt door de plek, mijn familie, of überhaupt de hele cultuur. Ieren zijn enorm sociale mensen, kletsen de oren van je af en verwelkomen iedereen. Eenmaal terug in Nederland moest ik weer even wennen aan de wat individualistischere cultuur waarin je niet iedereen op straat vraagt ‘hi, how are you?’
Maar hier heb ik natuurlijk ook een thuis, of meerdere eigenlijk. In de eerste instantie is thuisthuis, het huis van mijn ouders een plek die ik voor altijd zo zal blijven zien. Ik ben er vanaf mijn vierde opgegroeid en kom er als ik af en toe tijd heb nog graag, ondanks dat het huis voor twee derde leger is geworden en er geen vrienden meer in de buurt wonen. De warme liefde is er nog in volle glorie.
Daarnaast heb ik ook hier mijn (semi-nieuwe)thuisje in Utrecht (UUUUU!!!), waar ik een maandje of drie geleden ben gaan wonen. Hoewel een nieuw huis altijd wennen is, heb ik me hier snel in kunnen nestelen. Ik heb drie hele leuke huisgenootjes met wie ik kan lachen, huilen of juist in stilte kan zijn. Vanochtend ben ik met twee daarvan samen in bed gekropen en hebben we beraadslaagd over de wentelteefjes die we vervolgens zijn gaan bakken. Het is thuis, omdat ik er woon, maar ook omdat ik een kopje thee en wat lekkers krijg als ik me niet goed voel. Je thuisvoelen heeft denk ik ook deels te maken met zorgzaamheid.
Ten slotte kan ik natuurlijk niet zo een heel verhaal schrijven zonder jullie te benoemen, lieve Atlassers. Me thuis voelen in Utrecht is, zelfs tijdens de pandemie, in sneltreinvaart gezet door een warme vereniging. Hieraan werd ik vorige week dinsdag tijdens het bestuurseten echt herinnerd. Een thuisgevoel moet je in je eigen waarde laten en je van harte verwelkomen. Ik ben heel benieuwd naar iedereen en hoop dat jullie je net zo thuis voelen, of thuis gaan voelen als ik. Om een lieve vriend te citeren, thuis is niet noodzakelijk gebonden aan een plek, maar kan ook in de mensen zitten van wie je houdt.
Veel liefs,
Marguerite
