Dit is denk ik mijn vierde poging voor dit blog. Ik vind het lastig om iets te schrijven over mijn leven
zonder dat het veel met corona, lockdown, 1,5 meter, (je kent het wel) te hebben. Daar heb ik
namelijk de afgelopen tijd al meer dan genoeg over gedacht, gepraat en gediscussieerd. Ik wil het
daarom hebben over een recent gedachtenspinseltje van me. Dit spinseltje kan je weliswaar ook
toepassen op de coronasituatie, bedenk ik me nu, maar niet noodzakelijkerwijs, dus is kan ik er denk
ik wel over praten.
Mijn spinsel gaat over acceptatie en genoegen nemen met minder. Als voorbeeld neem ik de
recentste wedstrijd van mijn zaalvoetbalteam. Er is 1 teamgenoot die consequent de beslissingen van
de scheidsrechter bekritiseerd. Vaak moet hij dat bekopen met een tijdstraf en soms leidt het direct
tot een tegendoelpunt, omdat hij nog aan het zeuren is, terwijl er alweer verder gespeeld wordt.
Kortom, de discussie is altijd nutteloos en vaak enkel nadelig voor ons team. Ik vind het moeilijk om
te begrijpen waarom mijn teamgenoot deze discussies toch elke wedstrijd weer aan wilt gaan.
Waarschijnlijk is het zijn gevoel van rechtvaardigheid wat gekrenkt wordt. En er zit misschien ook een
stukje trots in. Maar pragmatisch gezien levert het uiteindelijk niks op en kost het soms dure punten.
Dat is blijkbaar de prijs die je betaalt voor trots en rechtvaardigheid.
Dit is slechts een onschuldig voorbeeld, maar ik zie het overal: Boze mensen die mopperen over
dingen waar ze absoluut helemaal geen enkele invloed op kunnen uitoefenen. In Nederland alleen
het weer al. Of de economie. Het politieke gekissebis in Den Haag. Al dat gemopper kost ontzettend
veel moeite en waarin resulteert het? Ongerealiseerde onvrede, opgekropte ongenoegens. Zure
mensen die klagen over kwade geniussen die achter gesloten deuren aan de touwtjes trekken in de
wereld en het in het bijzonder op hen gemunt hebben (bewijs?).
Maar wat nou als we in plaats van ons opvreten over al deze narigheid, simpelweg accepteren dat er
narigheid is? Dat er mensen zijn die ons oneerlijk of onrechtvaardig behandelen. Dat het dubbeltje
niet altijd onze kant op valt (wat zeg ik, herhaaldelijk de verkeerde kant op valt!). Zouden we in staat
kunnen zijn om onze trots in te slikken, weerstand te bieden tegen het gevoel om
onrechtvaardigheid jegens ons te vereffenen? Wat is er verkeerd aan een klein beetje stoïcijnser naar
de wereld kijken? Want je kunt simpelweg niet alles veranderen. Je kan er niet voor zorgen dat de
zon gaat schijnen als jij naar je werk moet fietsen. Je kan niet veranderen dat sommige mensen
gemeen tegen je zijn. Je kan de scheidsrechter niet ompraten om zijn beslissing te veranderen. En
nee, dat is niet altijd eerlijk. Maar het is zoveel makkelijker. En het werkt bevrijdend. Zodra je
namelijk kan accepteren, dan kun je handelen. Wat ga ik doen om ondanks alle tegenslag het beste
uit deze situatie te halen? Want soms is je best doen niet genoeg voor 100%, maar voor 60%. Maar
als 60% het beste is wat er uit te halen valt, dan kun je altijd nog het beste voor 60% gaan dan voor
0%.
Zo, dat was wat ik op mijn lever had de afgelopen periode. Bedoel dit zeker niet wijsneuzerig. Vooral
constaterend. En misschien een beetje utopisch. En eerlijk, we hebben sowieso nog niet genoeg
betweters in deze wereld, toch? 🙂
Hoe dan ook, ik hoop dat het goed met je gaat en wens je, waar je ook bent, want ik heb geen idee,
het beste.
Tobias
