Tijdens ons laatste blogje hebben we besloten om allemaal een ander bestuurslid te omschrijven tijdens de bv. Ook al worden er veel grapjes gemaakt in dit stuk heb ik (Puck) het altijd heel fijn gevonden hoe wij vergaderden. We gaven elkaar de tijd om ons zegje te doen maar gaven elkaar ook waardering wanneer dit verdiend was. Bedankt lief 17, dat jullie de vergaderingen zo prettig hebben gemaakt <3
Puck over Camiel
Camiel loopt met grote vaart de deur van het lokaal binnen, hij is op tijd, maar toch net wat later dan Puck die hem glimlachend aankijkt. Tijdens de check in gaat het niet zo heel goed met Camiel, maar ja, ook weer niet heel slecht, hij is gewoon een beetje brak en heeft het veel en veel te druk. Hij heeft de notulen netjes gelezen en zelfs nog een agendapuntje toe te voegen, helemaal klaar voor de bv dus. Tijdens de financiële en functiespecifieke update heeft hij veel te zeggen, maar het duurt toch nog wel een hele lange tijd voordat hij alles op een rijtje heeft. Door naar de focuspunten, hoe vaak kan Camiel een harde ‘nee’ zeggen voordat ze voorbij zijn? Nee grapje, Camiel rond zijn oh zo sterke mening altijd af met een ‘maar ja, dat is mijn mening’ of ‘maar ja, zo kijk ik er naar’ zodat het niet zo heel hard overkomt. Vervolgens gaan we door naar de activiteiten, Camiel zijn specialiteit is hier commissies ‘in de bak’ gooien, ook al houdt hij wel van jullie allemaal hoor. Ondertussen is Camiel wel een beetje klaar met de vergadering, hij zit met zijn hoofd bij werk, Carolien, werk, Carolien, werk… Ondanks dit gaat Camiel nog steeds lekker door met discussiëren, H.I.N.W.O.D.L.S opschrijven en geïrriteerd raken op Puck dat ze weer haar druktegraadmeter onder de 4 zet. Verder lacht hij nog een beetje om de rest van het bestuur en dan is de bv alweer voorbij. Al met al kan je op Camiel bouwen tijdens een bv, precies zoals ik dat graag zie.
Camiel over Kaz
Kaz komt binnen, een veel te grote grijns op z’n bek met iets te veel energie. Maar vooral met een grote stapel taarten en minstens een paar pakken koekjes. De bestuursslet heeft er weer werk van gemaakt de afgelopen week. Maar zodra je hem vraagt wanneer? en met wie? wordt deze blije menselijke labrador heel verlegen. Hij loopt rood aan en raakt lichtelijk in paniek, maar na wat drammen van Puck zwicht hij toch en vertelt wat hij nou weer uitgespookt heeft.
Vervolgens tijdens de vergadering is Kaz voor misschien drie kwartiertjes heel geconcentreerd en serieus, maar daarna is toch echt de rek eruit. Het begint met schuiven op zijn stoel, naar kloten met zijn pen, tot gooien met propjes en als het echt bont wordt af en toen een gilletje of met z’n hoofd dramatisch op de tafel vallen. TIJD VOOR PAUZE. In de pauze komen de dikste tunes uit zijn telefoonspeakertje, daarbij rapt Kaz onduidelijk de verses mee van bijvoorbeeld “Oke Shordy”.
Na de pauze gaat het vaak te traag voor Kaz en wordt ie af en toe een beetje chagrijnig, of hij is nog steeds zijn ongeconcentreerde zelf de propjes zullen je af en toe maar om de oren vliegen. Aan het einde tijdens de afsluiting kan het twee kanten op, of Kaz vond het toch wel leuk en een goede vergadering, of het was dramatisch en echt niet goed.
Kaz over Ginia:
Vrijdag ochtend, 09:00.
We zitten nog midden in de pandemie en dus zijn onze vergaderingen nog online. Iedereen zit mooi op tijd klaar achter hun laptopje, maar er mist iemand. We zien het gezicht van onze lieve Duitser nog niet op ons beeldscherm. Het is weer zo ver. Ginia is de vergadering weer vergeten, of heeft zich verslapen, of begreep even niet zo goed hoe een vergadering werkt. Kaz pakt zijn telefoon en belt haar maar eens even op: “Hallo” hoor je Ginia zacht en slaperig door de speaker klinken. “Ben je al wakker?” vraagt Kaz. “Oh shit, hebben we vergadering?” zegt Ginia. Ze zou er zo snel mogelijk aankomen en wij beginnen alvast.
Ginia komt de meeting in en we zien een hoofd dat een kwartslag te veel is gedraaid omdat haar lieve hoofd natuurlijk nog op een kussen ligt met een deken er half overheen. “Hoe is het met jou Gini?” vraagt Puck. “Ik ben moe.”
De vergadering verloopt verder soepel en Ginia brengt nog niet per se heel veel in. Zoals gewoonlijk hebben we op de helft even een pauze en daarna zit Ginia gelukkig aan haar bureau voor haar laptop. She’s alive.
We vergaderen rustig verder… Ginia zegt niet zo veel en is lekker een beetje aan het tekenen. “Hoe denk jij hierover Gini?” vraagt Puck. “Ehmm, waar gaat het over” is wat Gini antwoord en Puck mocht nog een keer vertellen waarover het ging. Die Ginia ook. Ik blijf me afvragen of deze meid ooit een hele vergadering heeft gevolgd.
Maar naast haar prachtige aanwezigheid tijdens de vergaderingen is het vooral echt een hele lieve schat hoor! Ze heeft vaak een mooi perspectief op bepaalde onderwerpen en (meestal) als ze dan weet waar het over gaat voegt ze ook wat toe aan de discussie.
Love you Gini
Rens over Puck
Vanuit een omgebouwd schoolgebouw in het alom geprezen Channel Island stap ik mijn fiets op of bus in. De agenda is al tot in de puntjes uitgewerkt, er zullen aan het begin van de vergadering hoogstens nog wat losse flodders aan toe worden gevoegd. Ik kom, zoals altijd, op tijd – het Atlaskwartiertje is aan mij niet besteed.
Zelfs als na een lange nacht het bier de grassprietjes aait, doe ik, als het moet, om stipt acht uur de deur van Drift 13 open. Eenmaal binnen begin ik mijn brak in hun kamers gestrande bestuursgenoten te bellen: beter kom je NU hierheen.
De meeste dagen blijft de vertraging van de rest van het bestuur beperkt tot die verenigigingseigen grens van vijftien minuten. Zodra iedereen er is begin ik met de check-in. Ik laat iedereen netjes uitpraten, bijna op het langdradige af; een gelucht hart klopt nou eenmaal harder.
Nog altijd aan het begin van de vergadering worden de takenlijstjes doorgenomen, en hoewel het Rens is die ze voorleest, ben ik het die mijn medebestuurders erop aanspreekt als ze iets niet hebben gedaan. Daar zijn verschillende technieken voor: soms begin ik met begrip (ik begrijp dat jullie het allemaal heel druk hebben), daarna spreek ik de moraal aan (maar dit kan echt niet), en zo nu en dan wijs ik mensen op hun verantwoordelijkheden (jullie hebben zelf voor dit bestuursjaar gekozen).
Zodra iedereen weer bij de les is kan het echte vergaderen beginnen. Of het nu om de focuspunten of de activiteiten gaat: ik leid de discussies met strakke hand. Als het allemaal te lang duurt wijs ik iedereen erop dat ik vooral niet na de afgesproken tijd nog bezig wil zijn met ellenlange discussies over wie nou eigenlijk naar de constitutieborrel van een of andere nietszeggende vereniging gaat.
Meestal weet ik de vergadering zo binnen de drie uur te sluiten. Vlak daarvoor moet ik mijn bestuur tijdens de druktegraadmeter nog even laten weten dat ik het, omdat ik nou eenmaal een goede planner ben, nooit te druk heb.
Aan het eind volgt de check-out, die ik traditiegetrouw mag afsluiten. Met wat geluk kan ik dan zeggen dat het een goede vergadering was.
Fatima over Rens
Rens, de godfather van 17 (als je ’t mij vraagt). Een jaar lang bleef hij me verbazen met zijn kalmte en wijsheid. Langzaam, maar redelijk, uiterst nuchter. En bovendien een secretaris pur sang. De magnifieke bedenker van de meest poëtische verboden woorden. Een gemis voor mij, omdat ik de notulen vaker niet las, dan wel. “Ehm.. ja, daar heb ik verder niets aan toe te voegen,” was steevast het antwoord van Rens als Puck vroeg wat hij ergens van vindt tijdens een BV. En de post… De slome post. Rens is meester in het maar half voorbereiden van dit onderdeel van de vergaderingen. Veelal moet hij de mails nogmaals lezen, of überhaupt, wie zal het zeggen. Onze Apollo wist dus zeker ook van uitstellen. Wat hij dan wel deed, was voor mij vaak ook onbekend. Zijn liefde voor het vak daarentegen zal me – naast z’n lieve lach – voor altijd bijblijven. Als vicesecretaris heb ik menigmaal geprobeerd wat meer taakjes op te eisen, gewoon voor de leuk, voornamelijk de agenda. Maar als het aan Rens lag (wat jammerlijk genoeg wel het geval was), mocht ik daar zeker niet aan komen. Te heilig voor mijn barbaarse onderwijsvingers. Een leuke strijd als je het mij vraagt. Nog een pijnlijk puntje: het verwaarlozen van zijn commissies. In het bijzonder OverLASt. Ik blijf hardop lachen bij elke commissie update, want ons gewaardeerde bestuurslid is volgens mij nog nooit bij een vergadering van z’n commissie geweest, maar ze redden zich wel, aldus onze scriba.
Als tegenpolen met elkaars vice-functie heb ik onwijs van je genoten Rensie. Want achter onze stille ab actis, school een ontzettend zachte en creatieve gast met evenals ik een grote voorliefde voor poëzie en romantiek. Wat een waar genoegen dat ik hem dit jaar stukje bij beetje beter heb mogen leren kennen! Dikke lobi schattie!!
Ginia over Fatima
Het is een zonnige ochtend. Puck, Camiel, Rens en Kaz zitten te wachten op de rest van bestuur. Ze weten wel al dat Faat te laat komt omdat ze wel nog op tijd geappt heeft, dat haar fiets stuk is. Om al een beetje te beginnen wordt gevraagd wie de notulen heeft gelezen. Er is alleen een lichte glimlach op Rens gezicht en iedereen weet al: Faat heeft ze alweer niet gelezen. Dan het moment dat ze binnenkomt. Het is alsof een zonnestraaltje zijn weg naar binnen heeft gevonden en ook als iedereen grappen maakt over een toekomstige adtje kratje is de stemming toch wel warm en welkom. Je zou nu denken dat het hele bestuur dan lang van deze gezelligheid mag genieten maar helaas ziet het er meestal toch anders uit. Tijdens de focus punten wordt het al duidelijk. Faat heeft haast. Ze moet namelijk nog door naar de volgende vergadering. Om dit dan achter te halen wordt gevraagd wie wanneer zin in heeft de chillen maar ook hier helaas, Faat heeft haast.
Tussen werken en vergaderen, studeren en leven,
ze wil iedereen een stukje Faat geven.
Dus wees blij als ze er is,
want dat is iets wat ik heel erg mis.