Sinds mijn 17e verjaardag schrijf ik elk jaar een brief naar mezelf als een soort samenvatting van het afgelopen jaar. Die brief stop ik dan in een enveloppe en die enveloppe plak ik dan in mijn dagboek. Vandaag en morgen schrijf ik mijn vierde brief alweer, en afgelopen week heb ik voor het eerst de eerste drie brieven geopend. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik het nooit eerder heb gedaan maar het voelde altijd gewoon nog niet lang geleden genoeg. Alsof ik nog precies wist wat er die jaren allemaal was gebeurd. En in essentie is dat ook nog wel zo, want zo lang geleden is het allemaal ook niet, maar toch zijn de brieven wel anders dan ik had verwacht. Zo besloot ik op mijn 17e de brief in het Engels te schrijven, ik zou je ook niet kunnen vertellen waarom. En de brief op mijn 18e verjaardag is echt bizar lang en daar heb ik veel gedetailleerder alles verteld dan in de andere twee brieven. Ook kwam ik erachter dat ik de brief op mijn 19e verjaardag nooit heb afgeschreven. Ik ben gewoon gestopt na de zin ‘Ik werd bij deze commissie de hoofdredacteur van het jaarboek en daarom was het mijn taak om bij zoveel mogelijk Atlas activiteiten aanwezig te zijn.’ Toen heb ik daar een mooi envelopje omheen gedaan en zo in mijn dagboek geplakt.
Ik haal altijd heel veel plezier uit het schrijven van deze brieven, vooral als ik me bedenk dat ik ze over 30 jaar nog steeds kan lezen. Ik kan het dus ook zeker aanraden om dit ook te gaan doen, misschien zoals ik het elk jaar doe maar misschien ook op je eigen manier. Ik vind het in ieder geval heel fijn om te zien hoeveel ik ben gegroeid sinds mijn 16e en wat ik allemaal heb meegemaakt. Daarnaast is het ook altijd fijn om even stil te staan bij eventuele mindere periodes. Ik haal veel motivatie uit het feit dat ik op mijn 17e helemaal niet lekker in mijn vel zat maar nu wel heel erg.
Dit is mijn laatste persoonlijke blog alweer, en dit is mijn een na laatste TWM. Ik zal de mooiste woorden bewaren voor mijn aftreedrede op 1 juni maar ik wilde iedereen die dit leest, de TWM ooit heeft gelezen, het afgelopen jaar in een commissie heeft gezeten en iedereen die wel eens bij Atlas is geweest daarvoor bedanken. Ik begin mijn ‘verjaardagsbrieven’ meestal met het moeilijkste deel uit dat jaar, gewoon om het uit de weg te krijgen en dan kan ik daarna over al het positieve schrijven maar dit jaar heb ik dat niet echt hoeven doen. Op januari na was dit jaar een en al positief, en januari was niet eens echt negatief! Dus dankjewel, voor alle lieve woorden maar ook het vertrouwen in mij en de rest van het bestuur. Ik ga het heel erg missen maar kijk ook heel erg uit naar wat ik op mijn 21ste allemaal kan schrijven over mijn 20ste.
Dikke kus,
Puck
Blij en gelukkig 🙂