We zitten alweer een weekje in maart, maar wat was februari toch een buitengewoon gekke maand. De maand is al korter dan de anderen, maar heeft het desalniettemin voor elkaar gekregen om in slechts 28 dagen zoveel ellende ten tonele te brengen. 2 stormen, een gijzeling, oorlog en vast nog andere dingen die ik door de overvloed aan grote gebeurtenissen heb gemist. Parallel aan deze wereldse ellende, heb ik ook de prachtigste momenten van m’n (bestuurs)leven beleefd. De borrels, de feesten, gezelligheid en lawaai op de Atlaskamer. Allemaal ervaringen die we een tijd lang niet hebben gehad en herinneringen die we een tijdje niet hebben kunnen maken. Donderdag stond ik op het Atlias feest en ik werd zo gelukkig van de oprechte blijdschap bij het zien van elkaar, het samen dansen en de fijne mensen om me heen. Een random guy die verder niet op het feest was kwam mij en Jonas vertellen hoe we moesten poseren voor Pelle de cameraman, een bewaker die eerst m’n laatste biertje afpakte omdat de bar al dicht had moeten zijn en me vervolgens wegstuurde toen het feest was afgelopen omdat hij niet geloofde dat ik van de organisatie ben (wilde me in eerste instantie om diezelfde reden niet binnenlaten man man man) en mensen die plotseling zonder welke reden dan ook een glas bier op de dansvloer laten vallen om er vervolgens heel beduusd naar te kijken. Deze herinneringen zijn dus simpelweg heerlijk.
Het was echt een bewogen week. Naast alle waanzin die ik dagelijks voorbij zie komen op m’n schermpjes, ben ik ook nog eens chronisch brak en moe, moet ik een scriptie schrijven en ben ik alweer bezig met de sollicitaties voor het 18de bestuur. Maar ik heb niets te klagen, want wat ben ik ontzettend aan het genieten van m’n bestuurtje en het Atlas leven. Vrijdagmiddag vond 17 het een goed idee om weer pils te harken (Kaz was er niet bij, want die er nooit en Ginia is er normaliter wel maar die was op wintersport) en wat hebben we gelachen tot we ’t niet meer aankonden. Begin van de week had ik een cursus Neurolinguistisch Programmeren op m’n werk. Ik leerde dat contact niet de ander toelaten, open zijn en luisteren naar elkaar is. Contact begint immers bij jezelf toelaten en omarmen. Blij en trots zijn op wie je bent, om dat gevoel vervolgens door te geven aan de mensen met wie je in contact staat. Het doet me goed om me zo veel fijne mensen om me heen in contact te zijn. Ik merk dat het in verbinding staan met de ander de reden is dat ik me staande weet te houden in de post-corona hysterie.
