Na anderhalf jaar pauze worden we weer opgeslokt door de waan van alledag. Het is maandag. Ik word iets te laat wakker met een iets te brakke kop, waarna ik me realiseer dat ik de opgegeven artikelen noch de leesvragen heb bekeken. Ik spring snel op de fiets om vooralsnog net die cruciale 5 minuten te laat te komen, waardoor ik bezweet en buiten adem half ongemakkelijk het college onvermijdelijk moet verstoren met mijn niet-echt-charmant-te-noemen entree. In de pauze ga ik iets te overtuigd koffie halen omdat ik alweer vergeten ben hoe goor die is, ik rook een peuk en ontmoet mensen met en zonder mening. Een deel blijkt ook LAS te studeren en dinsdag bij de borrel te zijn in ’t Oude Pothuys (want ook dat kan weer!!). Wat een leven!
Ik vind het zo fijn allemaal en het voelt zo euforisch dat het licht aan het einde van de tunnel in zicht is, maar ik denk dat het toch goed is om nog wat meer woorden vuil te maken aan deze situatie. Het is immers niet altijd voor iedereen even makkelijk. Na een oorverdovende stilte moeten we ineens een kakofonie van ontelbare indrukken en prikkels zien te verwerken. Dit gaat de een gemakkelijker af dan de ander en niemand wil de pret onderdrukken, maar dat wil nog niet zeggen dat er niet over gesproken mag en moet worden. Ik merk namelijk dat het bij veel mensen om me heen speelt. Toch vind ik het lastig om hier iets zinnigs over te zeggen, omdat (1) ik er haast niet met m’n hoofd bij kan en (2) ik – behalve dat ik zo ontiegelijk moe was van de overdosis aan prikkels na het introkamp en de kick-off week – (nog) niet mega veel struggles ervaar op dit gebied. Wat ik niet zo lastig vind, is met tips smijten waarvan ik denk dat ze je kunnen helpen als het je even te veel wordt.
In de eerste plaats hoop ik natuurlijk dat je heerlijk gezellig en leuk kunt genieten van alle lawaai, drukte en sociale interacties. Wanneer dit niet het geval is, helpt het om je even terug te trekken. Neem de tijd voor jezelf, drink een kopje thee (want thee is altijd goed), lees een fijn boek of duik in de weelderige wereld van poëzie, kijk een zoetsappige film of een middelmatige serie, je kent het riedeltje wel. Maar nog belangrijker dan deze solo rustmomentjes: sluit je nooit (te lang) volledig af. Bij tijd en wijle een betekenisvol belletje met een goede vriend is een van de meest waardevolle dingen in het leven als je het mij vraagt. Vrienden maken niet alleen de man, vrienden zijn een (vaak door jezelf onderschatte) rots in de branding.
Vriendschap is immers samen dansen tot je voeten het begeven. Vriendschap is samen in spanning afwachten op een zwangerschapstest. Vriendschap is elkaar meedogenloos belachelijk maken om van alles en nog wat. Vriendschap is samen keihard onbeschaamd janken in het rokershok om verloren geliefdes. Vriendschap is midden in de nacht een barvend hoofd boven een gore wc vasthouden. Vriendschap is keihard lachen om de meest onzinnige onderonsjes. Vriendschap is samen een gedichtje op een bierviltje schrijven om vervolgens achter te laten voor de knappe barman. Vriendschap is elkaar aankijken en naar elkaar omkijken. Soms is het van de daken schreeuwen, soms is het spraakmakende stilte, maar meestal veel meer dan dat.
Als ik de afgelopen tijd iets over Atlassers geleerd heb, dan is het wel dat wij zo ontzettend goed voor elkaar kunnen zorgen. Dat maakt me blij.
Kus, Fatima
