Terwijl ik dit schrijf staan mijn ramen en deur wagenwijd open en schijnt de zon vrijgevig m’n kamer in; een week geleden had ik m’n muts nog op. We hebben een gekke veertiendaagse achter de rug. Iedereen is er met de neus opgedrukt, maar ik moest het er toch over hebben. Mijn blog is weer due op het moment dat de seizoenen met elkaar sparren. Kennelijk ben ik toch een echte Hollander, want ik houd maar niet op over het weer. Het contrast was zelden zo groot: een temperatuurverschil van om en nabij 40 in een week?! Dat is toch wel uitzonderlijk.
Voor de mensen die het gemist hebben: anderhalve week geleden werd ons land plots bedenkt met een groot pak sneeuw. Daarnaast werden er temperaturen bereikt van wel -20 graden. Die luchtrivier van een straalstroom nam ons goed te grazen… We beleefden de eerste (haast) koudegolf sinds februari 2012! De hele wereld stond op z’n kop. Code rood, gesloten teststraten en hoop op een Elfstedentocht?! Overvallen waren we, ophef die ontstond, maar dat is voor een andere keer.
Terwijl de sneeuw delen van het land nog bedekte werden we dit weekend ineens verrast met zomerse temperaturen en een overvloed aan zonnestralen en dit hield aan! De weerspreuk: “april doet wat het wil” was nog nooit zo goed van toepassing (en het is februari). Weekenden met temperaturen in tijden als deze roepen wat verontrustende gevoelens op, maar daar wil ik ook even niet op focussen.
Want de verrassing van de weergoden bracht een hoop mooie taferelen met zich mee. Hier heb ik dan ook, met vele anderen, uitgebreid van geprofiteerd! Het pak sneeuw dat eindelijk significant dik was en eens meerdere dagen bleef liggen, zorgde voor vreugde. De mensen trokken naar buiten: sleeënde kids over de straten, snowskatende stunters in ‘t Griftpark en zelfs de buren die sneeuwballengevechten ondernamen.
Toen de sneeuw zich langzaam terugtrok konden we ons opmaken voor een volgende traktatie, want het zou waanzinnig gaan vriezen. En dat betekent maar 1 ding: schaatskoorts! Al zo lang smacht men naar het afleggen van tochten op natuurijs. En de grote vraag was: “kan er geschaatst worden op de Singel”. Het hele land trok erop uit om te ijzers het water te betreden, lekker bewegen en lekker buiten. Ik ging ze achteraan. En die singel, die was beschaatsbaar… Het was één groot sprookje, maar dan waar, en we hebben ’t omarmd.
Toen de dooi was ingezet en wij aan het nagenieten waren, brak de zon plots uit. Overal waren vogels te horen. Iedereen trok naar buiten om te profiteren van dat heerlijke zonnetje. De fietspaden krioelden van wielrenners (guilty), het Lepeleburgpark zat óvervol (net discutabel) en de balkonnetjes waren allemaal bemand. Een groot lentekriebel festijn.
Deze weeruitersten lieten de wereld dus even op z’n kop staan. Zo’n plotselinge en uitgesproken verandering van de omgeving doet wat met mensen. Ze gingen er massaal op uit om even te genieten van wat de buitenwereld te bieden had. Hoewel bij sommige observaties wat vraagtekens geplaats konden worden, heb ik genoten van de tweeweekse tendens. Het deed iets bijzonder met mensen en ik denk dat we naar aanleiding hiervan ook een aantal zaken mee kunnen nemen:
- De plotselinge verandering van de omgeving zorgt voor nieuwe impulsen in de sleur waarin we ons nu soms bevinden. Iets als het weer kan daar voor zorgen en het kan erg fijn zijn om hier nadruk op te leggen en even van te genieten. Dus wanneer je van die potentiële naar uitkijkmomenten hebt, grijp ze aan, pak op dat moment even uit en gun jezelf ervan te genieten.
- Ik heb om me heen veelvuldig de woorden “ik heb mezelf even ijsvrij gegund” gehoord en ik heb het zelf eigenlijk ook ondernomen. Ik vond het een grappige waarneming dat mensen in situaties als deze zich even dat momentje ertussenuit/tandje lager gunnen.
- De afgelopen 2 weken was voor veel mensen een reden om naar buiten te trekken. Dit zorgt voor een frisse neus, een gezonde dosis beweging en wat vitamine D. Goeie ontwikkeling dus.
En wat wil ik hier nou mee zeggen… De sneeuwige vrieskou en de Lentekriebels hebben denk ik wat vreugde en energie teweeggebracht bij mensen. Bij mij in ieder geval: het heeft me uit een aanzienlijk dipje getild en een zetje in de rug gegeven. Dus wanneer je van die potentiële naar uitkijkmomenten hebt, grijp ze aan, pak op dat moment even uit en gun jezelf ervan te genieten. Daarnaast zou ik mee willen geven om jezelf af en toe dat (ijsvrij) momentje ertussenuit of tandje lager te geven, ook als het niet sneeuwt! Tot slot is er altijd wel een reden om even naar buiten te gaan: van vrieskou tot aan zomerse temperaturen.
Ik hoop dat jullie ook hebben kunnen genieten van de meteorologische rollercoaster. Én dat het jullie wat vreugde en energie mee heeft gegeven om de komende tijd weer even door te komen.
Heel veel liefs,
Thomas
