De maandag na de vakantie was ik in een ambitieuze bui en ging ik extra vroeg opstaan om nog vóór mijn college even een rondje te gaan hardlopen. Het was pikkedonker buiten, de wind was guur en in mijn hoofd verklaarde ik mezelf voor gek dat ik niet gewoon nog lekker in mijn warme bedje lag. Toch ben ik achteraf blij dat ik het die week 2x heb kunnen doen, want met het sluiten van de sportscholen en -verenigingen was mijn lichaamsbeweging tot een dieptepunt gedaald. Bovendien had ik een drukke week en was het fijn om ’s ochtends vroeg mezelf even een shot energie te geven om de dag mee door te komen.
Het grappige van rond 8 uur ’s ochtends wakker zijn is dat je rond deze tijd heel goed de verschuiving van de zonsopkomst kunt waarnemen. Zo was het enkele weken geleden na mijn hardlooprondje nog steeds behoorlijk donker buiten. Maar als ik nu naar buiten kijk is de zon al op en kleurt de horizon lichtblauw, roze en grijs. Het symboliseert voor mij dat de donkere periode waar we nu in zitten, de lockdown, weinige contacten en weinige verzetjes (tenzij je je eigen plezier bent gaan maken op Eindhoven Centraal natuurlijk), ook weer voorbijgaan; het wordt weer lichter.
Maar zo’n verschuiving gebeurt natuurlijk niet van de ene op de andere dag. En ook in mijn huis merkten we de afgelopen tijd steeds meer spanning; iedereen zit er toch wel doorheen na weer een blok online onderwijs, papers en een scriptie. En met de beperkingen is het lastig om dan even te ontsnappen aan de realiteit van de dag, zonder disco’s, theaters, kroegen, bioscopen of ander vermaak.
Om de ophokking thuis wat beter vol te houden hebben we daarom met het huis besloten om er wat meer voor elkaar te zijn. Want zonder gemeenschappelijke woonkamer en veel overlappende colleges online blijft iedereen toch veel op zijn kamertje zitten. Nu komen we rond het middaguur allemaal even een halfuurtje naar de keuken om te kletsen. Verder proberen we zoveel mogelijk samen te eten en plannen we avondjes waarin we gezellig spelletjes doen of een film kijken. Ook heb ik met Sam, huisgenootje en mede-LASser, een schaakspel in de keuken opgezet, waarop we elke dag een paar zetten doen. Het zijn kleine dingen die onder deze omstandigheden heel veel geluk en plezier brengen.
Ik realiseer me dat ik misschien geluk heb dat ik in een studentenhuis met vrienden woon, waarbij we dit soort dingen mogelijk kunnen maken. Ik hoop en wens echter, dat jij, lieve lezer, een manier zal vinden of hebt gevonden de afgelopen periode om ook weer wat geluk in je leven te blazen. Wellicht heb je een hobby uit je kindertijd weer ontdekt. Heb je het bespelen van een muziekinstrument weer opgepakt. Heb je jezelf een nieuw levensdoel gegeven als plantenouder. Ben je weer meer boeken gaan lezen. Het maakt niet uit, als het jou maar even uit de sleur van alledag kan trekken en je de kans geeft om diezelfde sleur de volgende dag weer aan te vallen als een Japanse samoeraikrijger. Hyaa!
Zet je daarom, lieve Atlasvrienden, nog even schrap voor de komende maanden en blijf lief voor elkaar en voor jezelf. Ik hoop jullie de komende tijd te zien op de online activiteiten en daarna weer gewoon in het ‘eggie’!
Liefde,
Tobias
