Als student Liberal Arts and Sciences bevind je je in de ideale positie om een half jaar naar het buitenland te gaan. Omdat je minder gebonden bent aan regelementen en eisen is het makkelijker om een half jaar vrij te maken om interessante vakken aan een buitenlandse universiteit te volgen zonder al te veel studievertraging op te lopen. Zo heb ik gekozen om via de faculteitsuitwisseling naar Liverpool Hope University te gaan. Studeren in het buitenland begint helaas met een enorme berg papierwerk. Vooral in de zomervakantie ben je lang bezig met het bij elkaar krijgen van alle benodigde handtekeningen (een hele klus omdat het Studiepunt als je geluk hebt één uur per dag open is). Ook tijdens je aanwezigheid moeten formulieren en details over toetsingscriteria opgestuurd worden. Dit tot grote verbazing van een Spaanse student: “Mijn universiteit kan dat echt helemaal niks schelen”. Nu iedereen hiervoor gewaarschuwd is: op uitwisseling gaan is verder natuurlijk geweldig.
Liverpool Hope University heb ik gekozen omdat ik graag naar het Verenigd Koninkrijk wou, en daarbij het liefst naar een wat grotere stad. Nou heeft Liverpool een reputatie als grauwe industriestad, maar dat is niet helemaal terecht: het is hier gemiddeld niet grauwer dan in Nederland en van de industrie merk je weinig. Er zijn veel parken en het is een groene stad. Bovendien ligt de stad mooi aan de zee.
Een andere reden voor het kiezen van deze universiteit was dat het vakkenaanbod dat van Utrecht goed complimenteerde, met vaak een iets praktischer insteek dan we in Utrecht gewend zijn. Liverpool zelf heeft drie universiteiten en Hope is daarvan de kleinste, met zo’n 8000 studenten. Ook de klassen die ik volg zijn klein, met maximaal 30 studenten per vak. De docenten zijn bovendien heel makkelijk aanspreekbaar en doen veel moeite om de buitenlandse studenten bij de lessen te betrekken
De eerste week van lessen (begin oktober pas) zijn vooral bedoeld om je te oriënteren: als een vak je niet ligt heb je twee weken om nog bij een ander vak aan te schuiven. Ook de roosters worden pas gemaakt tijdens de introductieweek: dit om overlap te voorkomen. De docenten hebben een laconieke houding ten opzichte van de studenten. Zolang je maar je essays inlevert zijn ze wel tevreden. Een van mijn docenten liet tijdens een college een artikel zien van 120 bladzijden: “Dit is een goed naslagwerk, als jullie tijd hebben kunnen jullie misschien een paar bladzijden lezen”. Diezelfde docent zei dat het wel handig was om het boek te hebben maar dat het zeker niet verplicht was het elke week naar college mee te nemen. Hij had het boek maar niet besteld voor de boekenwinkel op campus, omdat je het zeker voor 10 pond goedkoper kon krijgen als je het tweedehands via internet bestelde. De editie maakte niet uit. Een andere docent begon zijn allereerste college door uitgebreid af te geven over Steve Jobs (en dit na de dag dat hij overleden was).
Wat hier wel heel serieus genomen word is aansluiten van de studie op de arbeidsmarkt. 97% van de afgestudeerden vinden binnen jaar een baan. Bij alle colleges werd als introductie een uitgebreid praatje gegeven over carrièrebeurzen, stagemogelijkheden en het feit dat het portfolio voor een vak ook gezien moest worden als een mogelijkheid om jezelf te profileren op de arbeidsmarkt.
Een groot voordeel van in het Verenigd Koninkrijk studeren is dat iedereen eindelijk begrijpt wat je bedoelt als je zegt dat je Liberal Arts and Science studeert. Ik kreeg zelfs te horen wat een fantastische studie dat is, omdat je in Engeland altijd meteen moet kiezen wat je de komende drie jaar wil studeren. Helaas moest ik antwoorden dat dat in Nederlands meestal ook het geval is.
Als internationale student heb je recht op een kamer in een studentencomplex. De prijs die je voor die kamer betaald is ongeveer hetzelfde als de gemiddelde prijs voor particulier kamerverhuur in Utrecht. Ik deel mijn flat met zeven huisgenoten uit alle windstreken, van New York tot Hong Kong. Het complex ligt niet op de campus, maar ongeveer 5 kilometer daarvandaan. Naar de universiteit gaan is daarom nog een heel gedoe: met de bus moet je een keer overstappen, lopen kost anderhalf uur. Fietsen zou ik niemand aanraden: af en toe duikt er een fietspad op dat vervolgens na 200 meter opeens in het niets oplost. Winkels zijn ongeveer op vijf minuten afstand en ook een groot park, pubs en restaurantjes liggen op 10 minuten lopen. Het centrum van de stad is wat verder: ongeveer vijf kilometer. Met uitgaan neemt iedereen daarom een taxi. Dit lijkt heel duur, maar taxi’s zijn hier goedkoop en bovendien passen er vijf personen in één taxi. Omdat je op deze manier de kosten kan splitten komt dit neer op slechts 1 pond per persoon, soms zelfs goedkoper dan het openbaar vervoer.
Hoewel het in het weekend het drukst is in de stad is er op elke doordeweekse dag eigenlijk ook altijd wel ergens een studentenavond(dat houdt in: goedkope drank). Op zaterdag zijn er in de stad zoveel mensen uit dat het hele centrum een soort straatfeest wordt. Engelsen zijn kampioen drinken en dat is goed te merken dan!
Voor activiteiten zijn er een aantal societies waar je lid van kan worden, een goede manier om naast internationale studenten ook Engelsen te ontmoeten: in de introductieweek werden die a la de UITmarkt gepresenteerd. Zo heb je toneel, muziek en filmverenigingen. De universiteit heeft zelfs zijn eigen Beatles coverband. Zelf ben ik bij de debatvereniging van Liverpool University gegaan, omdat ik daar in Utrecht ook al lid van was.
Studeren in het buitenland lijkt een grote stap te zijn, maar het voorbereiden is eigenlijk het lastigst. Als je er eenmaal bent valt alles snel op zijn plaats. Het is eigenlijk een beetje alsof je opnieuw eerstejaars student bent. Hoewel ik niet in clichés wil vervallen denk ik echt dat het een buitengewone kans is om een keer een ander stukje van de wereld te zien en je leefwereld te verruimen. Ik beveel het iedereen ten zeerste aan!
Valerie Schulte Noordholt is derdejaars LAS’er
Dit stuk is het laatste deel uit een serie van drie verhalen door LAS’ers in het buitenland.
